A na to Mistrz ciętej riposty:

"Zachęcam Was, żebyście zawsze korzystali z trzech słów. Z trzech słów, które wyrażają trzy postawy. Trzy słowa, które pomogą nam przeżyć życie małżeńskie. Bo w życiu małżeńskim pojawiają się trudności. Małżeństwo jest czymś tak pięknym, tak cudownym, że musimy o nie dbać, bo przecież jest ono na zawsze. Te trzy słowa to: pozwól, dziękuję i przepraszam".

"Dam Wam radę: nie kładźcie się spać bez pogodzenia się. A wiecie czemu? Ponieważ zimna wojna następnego dnia staje się niebezpieczna".

I faktycznie coś w tym jest. Zazwyczaj im bliższe mamy relacje z człowiekiem, wydaje nam się, że ta druga osoba musi albo przynajmniej powinna. Do obcej osoby nie mamy tyle śmiałości (przynajmniej ja nie mam). Chcemy być dobrze postrzegani, więc nie szczędzimy miłych słów i gestów. W oczach innych jesteśmy niemalże idealni, a w oczach osoby, której przysięgaliśmy między innymi miłość- niekoniecznie.

Tak sobie myślę, że może najpierw warto byłoby spróbować na "własnym podwórku" być kimś dobrym i z czasem emanować tą dobrocią na innych. Jakby nie było, fajnie jest przyjść do domu i móc wypocząć w atmosferze zrozumienia i poszanowania dla siebie nawzajem. Dom, w którym słowa nie więzną w gardle, ręce nie zaciskają się w pięści- to jest to!

Podjęłam wyzwanie Papieża Franciszka- łatwo nie jest, ale zmiany już są widoczne. Zmieniamy nie tylko relacje z innymi lecz głównie siebie.

Czy to nie jest dziwne, że okazując niby słabość (bo często przepraszanie, dziękowanie czy proszenie za takie uchodzą) mam więcej siły i radości w sobie?

Zachęcam do podjęcia wyzwania! Opłaca się!

Trzymam za Was kciuki <3