Dostałam kiedyś piękny tomik wierszy w niebieskiej okładce. Natknęłam się na super tekst. Prosty, krótki ale świetnie oddający moją nieidealną katolicką naturę.

Duże miasto, ogromny kościół. Ważne święto- Boże Narodzenie (ale tak naprawdę może być każde inne). Wierni przychodzą na modlitwę. Jedni przepraszają, wyrażają skruchę. Inni proszą o cień nadziei. Zdarzają się i tacy, którzy dziękują za otrzymane łaski. Brakuje tylko takich, którzy z serca mówią Bogu "Kocham Cię, mój Panie".

Zdarzało mi się przepraszać za głupie zachowania, które gdzieś w szarej codzienności się zadziały. Prosiłam i to nie raz o zdrowie swoje, najbliższych, o zdanie egzaminu i inne takie. Podziękowania zdarzały się rzadziej, bo zwykle kiedy zrobiło się lepiej, zaczynały się "problemy z pamięcią". A takie prawdziwe, płynące z głębi "Kocham Cię Panie!" ? 

Tyle katolickich leveli przechodzi się w życiu. Chrzest, Komunia, Bierzmowanie, Majówki, Pierwsze Piątki i wydaje się, że wiemy wszystko. A tak na prawdę... niewiele. 

Bóg chce usiąść na naszej kanapie i poczuć się jak w domu. Chce usłyszeć kim dla nas jest, co do Niego czujemy. Chce naszej przyjaźni.

Pisząc to, aż mi głupio. Bo...

Walczę, z byciem "katoliczką na własne potrzeby". Bo przecież... proszę dla bliskich i siebie, dziękuję za spełnienie moich oczekiwań, przepraszam za bycie grzesznicą. A czy z serca mówię Tacie jak dobrze mi z  Nim? Czy szukam tej ciepłej, niezakłamanej relacji? Czy po prostu zdarza mi się trwać? 

Wiele muszę się nauczyć, wiele zrozumieć, wiele poczuć.

Teraz zostawiam Was z wierszem :)

MODLITWA

W pewnym dużym mieście,w ogromnym kościele,
przyszli się pomodlić Boga przyjaciele,
Dzisiaj wielkie święto-Boże Narodzenie-
w taki dzień modlitwa ma wielkie znaczenie!
Najpierw przepraszają ze skruchą za grzechy,
by po chwili prosić o ziarnka pociechy...
Niektórzy potrafią nawet podziękować 
lub na tacę grosik srebrny podarować...
I czeka zmartwiony Bóg na jedno zdanie...
Nikt mu nie powiedział:
- Kocham Cię, mój Panie!

autor: Joanna Kudlowicz